Kameel – Die Engeltjiepot

Scrapy se Maandag = Wasdag Uitdaging. Opdrag 31

Neem n foto of n voorwerp wat vir jou waardevol is. Vertel hoekom dit spesiaal is, moontlik wat dit is of, hoe dit in jou besit gekom het of, hoe jy dit raakgeloop het.

Ek plaas ‘n vorige bloginskrywing. Die twee kinders van wie ek hierin praat is vandag twee sestienjarige tieners…. en ek glo hulle opinies oor die engeltjiepot het drasties verander.

Die engeltjiepot het nie familiegeskiedenis nie. Hy is aan my pa deur ‘n persoon wat ook in die aftreeoord gebly het, gegee. Na my ouers se dood het die pot in die Voëlnes staanplek gekry; en ons kinders het my dadelik vertel hoe lelik die pot is. Hiermee gee hulle my toe lang lyn vir ‘n bietjie sports. Nou moet hulle net die hoek byt.

Ek stap groothuis toe. Wetende hoe pligsgetrou Marlè is sê ek baie ernstig, “Daar lê ‘n ding op my hart wat vir my van groot erns is… sal jy my uitluister, en dan vir my sê of jy kans sien daarvoor?” “Natuurlik,” antwoord sy. Ek vertel haar hoe waardevol die pot vir my is, en of sy sal toesien dat my as eendag daarin geplaas word. Sy knik haar kop instemmend, maar my volgende woorde laat haar oë rek. “Verseël dan die pot, en sit hom op jou kaggelrak.” Baie vroom gaan ek voort “Jy het mos gesê jy wil ‘n kaggelrak laat opsit, nie?” Die stryd van die oomblik lê vlak in haar oë.  Daar is afgryse aan die gedagte van my “verassingspot” op haar kaggelrak, en haar bereidwilligheid om my te behaag. Haar stem is klein toe sy sê, “As dit is wat mamma wil hê.”

Ek wag; dit gaan soos ‘n veldbrand tussen die klomp versprei. Ons Portugese meisiekind is die eerste wat met die intrapslag in die huis laat hoor; “Wat is dit wat ek hoor dat mamma se as op Marlè se kaggel moet staan?” “Dis reg,” sê ek; “maar net vir drie maande. Daarna kry elke kind ‘n beurt om die pot vir drie maande te hou.” “Wil mamma nou vir drie maande by elke kind gaan bly?“ vra sy verdwaas. “Dis my wens ja” “En wat doen ons daarna met die as?” “Dit kom terug na Marlè toe… dan begin die siklus weer.” Sy staar my oopmond aan. “Verstaan ek reg; die pot moet van die een na die ander aangegee word… vir hoe lank?” “Vir solank julle lewe.” Haar gesig is ‘n belewenis. Was dit nie vir my gawe van toneelspel nie, het ek net daar uitgebars van die lag. Haar Portugese bloed en woorde is warm toe sy praat. “Daar is nie ‘n manier waarop ek daardie pot, of mamma se as in my huis gaan sit nie!!” 

So kom kind na kind om te hoor van die nuutste ontwikkelinge in die familie.  “Laat hulle sweet,” sê Ken, “hulle het jou in die sak; laat die gety so bietjie teen hulle draai.”  Ons laat ons dogter Jay in op die geheim.  Sy lag lekker, en stem saam met Ken “Hou hulle vir so lank as moontlik in die duister.” Elke keer wanneer die gesprek pot se kant toe draai, hou ek by my storie.

Gister kry die storie toe ‘n ander draai. Ons graad 2 kleinkinders sit om die ou tafel en huiswerk doen. Die engeltjiepot staan tussen hulle. “Weet jy,” sê die blondekop dogtertjie vir haar nefie; “as ouma doodgaan, gaan hulle haar nie begrawe nie, maar in ‘n vuur sit…. daarna gaan hulle haar in hierdie “blik,” sit.”  “Dit is ‘n pot,” help ek reg.  Die seuntjie kyk my verbaas aan. “Gaan hulle ouma met ‘n graaf in die vuur gooi?” “Nee,” sê die blondekop, “in ‘n boks, dan maak hulle die oond se deur oop, en stoot die boks daarin.” Vol belangstelling luister ek na die gesprek; nooit eers besef die kind weet van verassing nie. “Die bietjie wat van ouma oorbly, gooi hulle dan in die “blik.”  By nou het albei hulle potlode neergelê, so verdiep is hulle in die engeltjiepot en dit wat die toekoms inhou. Ek stik amper van die lag toe die dogtertjie opgewonde sê, “En weet jy wat… al ouma se kinders gaan ‘n beurt kry om die pot by hulle te hou.  Dink net hoe lekker gaan dit wees om die pot te kry, en ouma het vir ons kom kuier.”

Mooi loop!!!