Kameel – Handwerk

Scrapy se Maandag = Wasdag No 23. Handwerk

Met ‘n ma as naaldwerkster wat die mooiste trourokke gemaak het sou mens dink ek sou vroeg leer om ook naaldwerk te doen. Toe nie, ek was hopeloos. Dit was met my 40ste verjaarsdag wat Ken vir my ‘n naaimasjien van alle dinge persent gegee het. Ek was nie baie beïndruk met die “nuttelose” geskenk nie, maar my ma was in ekstase. Chanté was 2 jaar oud en my ma het my aangemoedig om vir haar net een rokkie te maak. Wel lang storie kort, die gogga het gebyt (al was die rokkie se skouerstukke te wyd) en daarna is almal (behalwe Ken en Shane) se klere gemaak. Uiteindelik het ek klere gehad wat reg pas. Winkelklere en my lang lyf werk nie mooi saam nie. Ek is gaande oor “tailored” klere. Skouerkussings was hoog mode en ek het tot vir my nagklere met skouerkussings gemaak. Sus Rika het gesug “Jy vat dit nou te vêr.” Watwou, dit het so mooi gelyk. Wat ‘n heerlikheid was dit nie om my eie sweetpakke te maak nie. Die vier dogters het ook goed deurgeloop. Dit was frille en valle tyd… en ek het gefril en geval. Kenneth ons kunskind was net te bly oor my naaldwerkmanie. Ek kon vir hom klere maak soos hy daarvan hou. Een Sondag kondig die pastoor van die preekstoel af dat die jeug dié komende Vrydag ‘n “fancy dress” byeenkoms het. Hy voeg toe ewe droogweg by dat Kenneth kan kom net soos hy altyd lyk.

Asof die kleremakery nie genoeg was nie takel ek toe die huis. Dis gordyne met frille, tafeldoeke, lampskerms, spieëls… you name it I did it. Kerspitwerk raak mode, en die uwe kerspit lappe en rokke, lampe en kussings. Ken merk eendag droogweg op dat ek asseblief met die valletjies by sy oorpakke moet stop, hy wil nie gefril en geval by die werk aankom nie.

Breiwerk het êrens in die wintermaande posgevat terwyl ek en Marlé Wimbledon gekyk het. Eers was dit net regs en aweregs… maar later was dit kabels en sulke bolletjies. Ek mis nogsteeds my handgebreide truie. Winkeltruie is net nie dieselfde nie.

Chanté se matriekafskeidrok was my laaste naaldwerkprojek. Ons het net stad toe getrek, ek het nie meer ‘n naaldwerkkamer gehad nie, en die Voëlnes was te klein vir sulke bedrywigheid. Dus het dit by Chanté begin en ook by haar geëindig. Sestien jaar waarin ek myself totaal uitgeleef het.

Daarna het scrapbooking aan die beurt gekom. Ek het my met net soveel ywer daarin gewerp. Skoonseun het vir my ‘n lessenaar in die groothuis se kantoor gegee…. en ek het my dae daar deurgebring. Ek het genoeg kleinkinders gehad waarvoor ek albums kon maak. Tussen my studio, fotografie, en scrapbooking was ek baie besig. Hartseer gewees toe ek dit alles moes laat gaan, maar diep dankbaar ek kon dit doen.

Mooi loop!!!