Kameel – Avontuur

Scrapy se Maandag = Wasdag no 12 Uitdaging. Wat ‘n Avontuur

Vir my is avontuur om hoë branders uit te ry strand toe, of om op die wildste “rides” by die skou rondgegooi te word. Dinge wat die adrenalien laat pomp. Vir Ken is avontuur om met sy kar te ry waar net landrovers dit sal waag. So het ons al ‘n hele paar noue ontkomings gehad.

Kenneth was twee weke oud toe ons Port St Johns toe is. Ken se vierjarige seuntjie het saamgekom, en ons het gedink dis skreeusnaaks toe hy sy stiefboetie so bekyk en sê “Hello, little rockspider.”

Die vakansie het heel rustig verloop tot een middag wat ons uitgery het om die wêreld te verken. Ons was besig om deur ‘n digte laning bome te ry – net te pragtig.- toe Ken ‘n hek gewaar wat toegang verleen veld in, en berge toe. Daar was net voetpaadjies na die inwoners se hutte in die berge, maar dit was genoeg pad vir Ken. Dit was ‘n gehop en ‘n geskommel (nie die soort waarvan ek hou nie) en ons het al hoër begin klim. Die hutte het minder geword en ons is al hoër teen die berg uit. Op een plek is ons ‘n steil aftraande af, deur ‘n drif en weer ‘n optraande uit wat nie speletjies was nie. Skaars anderkant uit toe maak die hemel oop en die reën stort neer. “Ons sal moet omdraai,” sê Ken. Makliker gesê as gedaan, maar uiteindelik was ons weer by die drif waar ‘n verrassing op ons gewag het. Water loop waar daar vroeër net ‘n klipperige drif was, en die steilte aan die anderkant is modder. Ken waarsku ons om vas te hou want hy gaan met spoed moet af en deur die drif om die kar teen die moddersteilte aan die anderkant uit te kry. Ek het my asem diep ingetrek en vasgeskop vir daardie rit. Teen die steilte op het die kar terugegly, en teen ‘n rotsbank vasgeval. Die rook het naderhand getrek soos Ken probeer het om die kar aan die beweeg te kry, maar beweeg die wou hy nie, en die uwe moes uitklim en stoot. Skoene toe onder modder het ek staan en stoot, en vir my moeite is ek met modder bespat maar dis al. Ken het geskreeu ek moet los die kar moet eers afkoel, en toe ek inklim vra hy waar is my skoene. Op my verduideliking dat ek hulle net daar in die modder gelos het want ek dink nie hulle sal ooit weer skoon kom nie stuur hy my terug. Hoe ons uiteindelik daar uit is weet ek nie maar bo gekom het daar ‘n ander probleem op ons gewag. Ons moes berg af en Ken het geen beheer oor die kar gehad nie. Hy kon die stuurwiel draai soos hy wou maar die kar het net op sy eie baan voortgegly. Op ‘n stadium is ons oor ‘n jong boompie. “No man daddy drive properly,” kom die stemmetjie hier van agter, wat die spanning vir ‘n paar sekondes verlig het, maar kort daarna kom ons tot stilstand. ‘n Groot klip het die kar aan die een kant opgelig. Ken het die kar met die domkrag probeer lig om die klip weg te rol maar die domkrag het net in die modder weggesak. Skemer het begin toesak, en ek het benoud om my rondgekyk. Ek kon al sien hoe ons in die nag by een van die hutte blyplek gaan soek. Uiteindelik het Ken die klip uitgekry en ons het verder gegly. Dit was stikdonker toe ons uiteindelik Port St Johns se liggies doer onder ons sien brand. Nog nooit was ek so bly om beskawing te sien nie. Dit was die mees verwelkomendste gesig op aarde. Maar helaas sou dit nie die laaste onwelkome avontuur wees nie.

Mooi loop!!!